Tegoroczna zima bez wątpienia przypominałam nam leśnikom, że jest - ale nie zawsze kojarzy się tylko i wyłącznie z pełnymi uroku krajobrazami pełnymi drzew skąpanych we wszechobecnej bieli.

Specyficzną konsekwencją okresu zimowego a w szczególności obfitych opadów śniegu jest również okiść śnieżna – zjawisko budzące negatywne skojarzenia u wielu leśników. Okiść śnieżna to nic innego jak stan pokrycia koron drzew mokrym i ciężkim śniegiem. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest najczęściej łamanie się całych drzew, fragmentów koron a wszystko to za sprawą ciężaru zalegającego śniegu, który w skrajnych przypadkach może dochodzić do 800 kg w przeliczeniu na 1 m³ opadu. W znakomitej większości przypadków uszkodzenia dotyczą pojedynczych drzew. Nie możemy jednak zapominać, iż długotrwałe opady śniegu utrzymujące się w warunkach sprzyjających powstaniu okiści mogą prowadzić do powstania szkód o charakterze powierzchniowym co ma już ogromne znaczenie gospodarcze.

Okiść powstaje w dość specyficznych warunkach meteorologicznych. Fundamentalne znaczenia ma tu bez wątpienia temperatura – ta optymalna to okolice 0^o C. Wtedy to mokry, ciężki śnieg padający na wyziębione gałęzie przymarza warstwami do ich powierzchni powodując systematyczne ich dociążanie. W konsekwencji czasowej dochodzi do przeciążenia poszczególnych fragmentów drzewa i jego wychylenia od pionu co najczęściej prowadzi do trwałego pochylenia drzewa, złamania (śniegołom) lub jego wywrócenie (śniegował).